Simbolično, reditelj nas u priču uvodi kroz pripremu predstave Euripidove tragedije Hekuba, gde nam kroz glumačku probu, koja je još uvek u fazi iščitavanja teksta i njegovog prilagođavanja, u kratkim crtama, daje osnovne informacije o samoj drami, a pre svega stavlja veliki akcenat na karakter samih glumaca koji će oživljavati njene likove. Tako nas stavlja u poziciju posmatrača jednog meta pozorišta - pozorišta u pozorištu - gde glumci tumače više uloga istovremeno. Odmah u prvoj sceni jasno je da će se život i karakter savremenih likova na sceni, na neki način, isprepletati sa likovima Euripidove tragedije. Reditelj, tako, kroz bezbroj naizmeničnih scena iz života savremenih likova (glumaca) i likova iz ove tragedije, kreće da razvija paralelnu priču, koja vremenom postaje sve prisutnija, stavljajući tako akcenat na živote Nađe, glumice koja tumači lik Hekube i njenog dvanaestogodišnjeg sina sa autizmom.
Ljubav majke prema svom detetu nije jedina veza koja se na sceni uspostavlja između ove dve priče. Tuga, patnja, bes, bespomoćnost ljudskog bića, kao i potreba čoveka za upoređivanjem i merenjem njegove sopstvene i tuđe boli, ključna su veza između tragedije stare 2500 godina i savremene priče jedne majke u borbi protiv sistema. “Bogovi koji se igraju” i u savremenom dobu čine ljude zbunjenim, primoravajući ih da sami u njihovo ime dostignu pravdu, koju često zamene osvetom.
Kombinacijom teksta, svetlosti, muzike i zvukova stvorena je atmosfera koja je publiku naterala da sedi na ivici svojih sedišta, tek na trenutke dozvoljavajući gledaocima da dođu do daha i opuste se kroz po koju pošalicu ili ponavljanje određenih replika u različitim kontekstima. Ponavljanje je, takođe, jedan od ključnih motiva u predstavi, referišući na ograničene postupke i govor Nađinog sina i slobodu pokreta i govora koja mu je disabilitetom uskraćena. Tako se i sam naziv predstave Hekuba, ne Hekuba, odnosi na ograničen fond reči koje je njen sin u mogućnosti da upotrebi gde ključnu ulogu igra odrična rečca.
Predstava dostiže svoj vrhunac kroz simboliku suđenja kojim se konačno dostiže pravda, isprepletanim motivima Hekubine osvete nad Polimestorom, ostavljajući, ponovo, otvoreno pitanje da li pravda postoji bez osvete?
